Châtillon, le 13 octobre 2019

Als Greta Thunberg’s woorden nog niet tot je zijn doorgedrongen, herhaal ik ze graag: de opwarming van de aarde is een grand problème. Terwijl er massaal wordt geprotesteerd om de temperatuur stijging te minimaliseren, moet ik bekennen dat ik jaarlijks kou kleumend de eerste zomerse dag van het jaar afwacht. Desondanks kan ook ik het welzijn van de planeet, la terre, boven mijn eigen comfort plaatsen. Toch was het prettig dat het vandaag, zondag 13 oktober, een zomerse dag was in Parijs, waar het kwik zelfs de 25 graden heeft aangetikt. Zittend in het gras van le Champ de Mars, die zich als een groen tapijt voor de Eiffel Toren uitrolt, reflecteer ik op mijn tweede week in Frankrijk. Maar mijn gedachten worden overgenomen door twijfel, mag ik wel genieten van een zomerse dag in mid-oktober? Het enige waar ik aan kan denken is Greta die vanaf haar zeilboot op mij neerkijkt: ‘How dare you?’

Afgelopen week heb ik weer ongestoord over de avenuesvan Parijs geslenterd. Met een koptelefoon op mijn hoofd en een North Face tas op mijn rug verken ik op mijn gemak elk arrondissement de cette belle ville. Het was alsof mijn val-incident van vorige week zich nooit had voorgevallen, alsof er nooit een Montmartreop mijn enkel was geweest en dat het zo plat was als Holland. Toch was dat een realiteit die nog ver voor op de werkelijkheid van deze week loopt. Stap voor stap werd mijn voet blauwer en pijnlijker. Een bezoek aan de huisarts, zo ver van huis, was vanzelfsprekend. Zo zelfstandig als een 18-jarige jongen hoort te zijn, ben ik dan ook naar een médecin généralistegespoed. De wat chagrijnige arts vertelde me in half Engels en half Frans wat ik al wist: ik was behoorlijk door mijn enkel gegaan. Bij de pharmacie om de hoek moest ik een paar krukken, een brace, een zalfje en een ice-pack ophalen. Kruk voor kruk reisde ik ook nog af naar de radioloog, een Röntgenfoto moest een breuk uitsluiten. De volgende wat chagrijnige arts kon me dan ook melden: ‘pas de fracture’. Mijn eerste souvenir blijft een aandenken aan dit onfortuinlijke moment uit mijn eerste week, de botten van mijn voet krijgen een plekje aan mijn muur.

Aangezien Parijs over een arsenaal aan musea beschikt kon ik me ook dit weekend weer goed vermaken tussen de schilderijen en sculpturen. Het massale Centre Pompidou was daarom mijn bestemming voor de zaterdagmiddag. Heureusement, verleent dit museum eveneens gratis tickets aan bezoekers onder de 25 jaar. Hoewel ik kunst steeds meer waardeer, moet ik bekennen dat het soms wel een uitdaging was om de essentie en het vakmanschap van de moderne werken van dit museum te begrijpen. Tijdens mijn museumbezoek heb ik geprobeerd mijn kritische gedachten te onderdrukken, maar toch heb ik vaker dan ik lief heb verondersteld: ‘maar ik had dat ook kunnen maken.’ Ondanks dat ik weet dat de moderne kunst veel genuanceerder ligt dan die simpele gedachtegang is er toch een stemmetje in mijn hoofd die dat rationaliseert. De Picasso’s en Kandinsky’s zijn vraiment prachtige werken, er is maar een enkeling die dat ontkent. Echter, een galerij verder hangen er schilderijen waarvan de compositie niet meer inhoudt dan drie verschillende kleuren in drie verschillende vakken. Terwijl ik staarde naar een vergelijkbaar eenvoudig werk, dacht ik niks anders dan: ‘wat nou als ik een kwast koop en drie tubetjes verf?’ Lopend door de lange gangen van het museum drong de waarheid echter steeds verder tot mij door, er is een groot onderscheid tussen mij en de echte meesters, mijn werk zou niet verder komen dan de slaapkamer van ma mère.

Terwijl ik terugliep langs de Seine dacht ik aan diezelfde moeder. Ik herinner me nog goed wat ze zei toen we afscheid namen, ‘als je heimwee hebt moet je het zeggen!’ Starend naar het golvende water van de rivier dacht ik aan onze eigen Rijn, en de Uiterwaarden die dat kleine stadje aan de voet van de Wageningse berg beschermt. Mijn gedachten stroomden af naar een huisje dat uitkijkt over dat uitgestrekte weiland. Heimwee is niet wat ik voelde, het was eerder een positieve herinnering aan iets wat me erg dierbaar is. Toen ik mijn blik kruiste met de Eiffel Toren wist ik dat ik nog lang niet terug hoefde naar dat kikkerlandje, ondanks dat ik er veel van houd. Dat betekende niet dat ik Nederland niet naar mij kon halen. Ik kon me niet inhouden om naar de EMA te gaan, of zoals ze het bij ons op de winkelstraat wordt uitgesproken: de HEMA. De schappen lagen vol met alle producten die ook gewoon in het vertrouwde groene filiaal in Wageningen over de toonbank vliegen. Aussi, hier in Parijs was een klein hoekje toegewijd aan de Hollandse feestdagen. Mijn geluk kon niet op toen ik tussen de chocoladeletters in, een zak chocoladepepernoten vond. Stralend liep ik met een aangebroken zak de winkel uit. Toen naast de deur ook nog een man rustig een jointje stond te nuttigen, had ik even het gevoel alsof ik Nederland nooit had verlaten.

Met een lege zak chocoladepepernoten op mijn bureau rond ik deze ‘post’ af. De afgelopen twee weken zijn voorbij gevlogen. Mijn enkel begint weer een normale kleur te krijgen en er op lopen gaat goed, ça va. Zo goed zelfs dat ik gister nog even het Parijse nachtleven heb verkend. Terwijl ik in de nacht langs de Notre Dame strompelde dacht niks anders dan: nog maar 10 weken, dat is me eigenlijk un petit peu te kort.

Au revoir,

Keimpe