keimpe.reismee.nl

Week 4/12 - Mijn nalatenschap

Châtillon, le 27 octobre 2019

Afgelopen dinsdag liep ik over Cimetière du Père Lachaise, een kerkhof met de afmeting van een klein dorp. Als een kievit liep ik over de heuvels van de begraafplaats. Sommige overledenen hebben een heuse mini-kerk als laatste rustplek, andere hebben een eenvoudige steen. Soms lag er een bloemenzee voor het graf, een andere keer overwon het onkruid. Ik wil niet te filosofisch worden, maar een extravagant kerkhof als deze laat goed zien dat de mens, ondanks al zijn ongelijkheden in zijn leven, een grote gedeelde gelijkheid heeft in zijn sterven. De meneer met een monumentale obelisk op zijn graf is net zo dood als de mevrouw met een afgebrokkelde stenen kruis op haar tombe. Het nalatenschap van elke sterveling is – bien sûr –van een andere waarde, toch is ook de meneer naast Édith Piaf net zo dood als zijzelf. Toen ik naar de steen keek van de La-Vie-en-rose-zangeres, wat ik toch wel een bescheiden steen vond, dacht ik even na over wat ik zal nalaten. Toen ik van boven op het kerkhof uitkeek over alle graven die zich over de flanken van de heuvels uitstrekte besefte ik dat mijn nalatenschap er helemaal niet toe doet, het zal me een worst wezen. Maar van deze reis wil ik wel wat nalaten, dit blog. Dus hier volgt, zoals voorheen, op deze grauwe zondag 27 oktober, mijn verslag van de vierde week van mijn verblijf in Parijs.

Omdat ik hier nu al ongeveer een maand ben, beginnen veel handelingen routinewerk te worden. Voor de ochtend-en-lunchboodschappen ga ik naar de Lidl, vanwege de lekkere broodjes, en voor het avondeten ga ik naar de Auchan, die heeft een groter aanbod. Als ik langer dan acht minuten moet wachten op de tram kan ik net zo goed lopen naar het metro station, en als ik wel de tram neem dan kan ik het best voorin staan, dan hoef ik later minder te lopen. Het zijn simpele dingen die snel in je systeem komen als je op een andere plek gaat wonen. Toch is het een niveau van gemak en routine dat je op vakantie vaak niet behaalt. Ik kan nog goed herinneren hoe familie Gerritsma altijd gedesoriënteerd opzoek ging naar de juiste uitgang van de metro in onze zomers in Parijs. Meestal was het de beste oplossing om een willekeurige uitgang te nemen en het boven de grond maar uit te zoeken. Na wat dagen op en neer van mijn maison à Châtillon naar mon école à côté de la Notre Dame is dat helemaal veranderd. Zou je ooit dezelfde route moeten afleggen leg ik het graag uit: in de eerste trein, ligne treize, moet je helemaal achterin gaan zitten, waardoor je vervolgens voorop kan lopen naar linge dixop station Duroc. Daar wordt het reisadvies iets complexer, het beste is om een plek te veroveren bij de eerste ingang van de tweede wagon. Vanuit die positie kan je bij station Cluny – La Sorbonne in een rechte lijn, ongestoord, naar de juiste uitgang lopen.

Op donderdagavond werd ik abrupt verstoord toen ik me routinematig en een petit peu brak naar huis begaf. In de gangen van de metro stond plots een team van het RATP(het transportbedrijf van de hoofdstad) die de weg blokkeerde. Het passeren van de mannen en vrouwen in hun groene hesjes, met een bewijs van betaling, was de enige manier om het station te verlaten. Toen ik ze daar zo op een rij zag staan besefte ik goed wat me te wachten stond, ik was, weer zo chique als ik het kan stellen, de lul. Het zit namelijk zo: toen ik mijn Navigo kaart kocht (een kaart waarmee je onbeperkt gebruik kan maken van het openbaar vervoer binnen de metropool) werd mij verteld dat ik een pasfoto op mijn kaart moest plakken, om identiteitsfraude te bestrijden. Zo nuchter als ik ben had ik snel geconcludeerd: in mijn leven heb ik nog nooit iemand kaartjes in de metro zien controleren, het is echt overbodig, zonde van de moeite. Deze ellendige oktoberavond werd ik slachtoffer van mijn eigen onderschatting, of zoals ma mère het zou zeggen: luiheid. Als een delinquent werd ik uit de mensenmassa getrokken. De Franse mevrouw keek me onverschillig aan en zei kort en bondig: ‘tu dois payer.’ Dat grapje heeft me 35 euro gekost.

Met een portemonnee 35 euro lichter ging ik op zondag naar Versailles. Helaas ontbrak elk sprankeltje zon tijdens mijn bezoek aan het paleis van de zonnekoning. Omdat ik twee jaar eerder al een keer de kolossale tuinen had bewandeld sloeg ik dat dit maal, met het slechte weer, maar over. Ondanks dat ik deze keer alleen binnen ben geweest heb ik toch nog een aardige wandeling gemaakt, het paleis is vraiment niet klein. In de spiegelzaal keek ik mezelf aan en dacht ik na over mijn verblijf in deze grote stad. Na een maand in Parijs heb ik nog acht weken om naar uit te kijken. En ook over die komende weken zal ik een post nalaten. Op die manier, week na week, houd ik toch een mooi nalatenschap over aan dit verblijf in Parijs. Een nalatenschap die ik ooit levend nog kan teruglezen. Dan kan ik op mijn vijftigste lachen om het feit dat ik 35 euro moest dokken voor een simpele foto. Voor de herinnering meld ik er dan wel even bij dat ik de volgende dag meteen een foto had geregeld, het kostte me 5 hele minuten.

Au revoir,

Keimpe

Reacties

Reacties

Joop

M’n vader is gestorven op 61 jarige leeftijd, ik was toen 30. Toch citeer ik hem meerdere keren per maand, vaak zelfs wekelijks. De Genestet, schrijver dichter uit het Gelderse Rozendaal, zei dat je pas overleden bent als er niet meer over je gesproken wordt. Laat dat mijn zijn.

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!

Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Travel Active