Châtillon, le 20 octobre 2019

Het is je haast niet voor te stellen, maar zonder dat ik ook maar één baguette heb aangeraakt, heb ik alweer drie weken in Parijs doorgebracht. In mijn stokbroodvrije bestaan in Frankrijk, wat een enkeling een paradox zou noemen, heb ik weer een week geleerd, ontdekt en genoten. Ondanks dat ik – ook zonder stokbrood – aan het assimileren ben in de Franse samenleving, was het fijn dat ik in het weekeinde weer rustig kon converseren in mijn moedertaal, le néerlandais,met mijn familie uit de lage landen. Omdat ik weet dat niet iedereen uit die lage landen de tocht gaat afleggen naar Parijs blijf ik wekelijks deze ‘blogposts’ schrijven. Vandaag, zondag 20 oktober, heb ik nog 9 weken om naar uit te kijken, maar voordat ik dat doe kijk ik eerst terug op de afgelopen week.

In de voorgaande weken heb ik uitvoerig mijn bezigheden in deze miljoenenstad beschreven. De machtige zalen van het Louvre, de excentrieke gangen van het Centre Pompidou en de intrigerende hallen van het Musée d’Orsay, ik heb ze allemaal met plezier bezocht. Het snuiven van cultuur is echter niet mijn meest belangrijke bezigheid in Parijs, ik ben bien sûr afgereisd naar de lichtstad om Frans te leren. Zonder een dag te missen ga ik al drie weken van maandag tot vrijdag naar een pittoresk taalschooltje aan de oevers van de Seine. Al eerder vergeleek ik mijn leerproces met een trein, wel zo’n oude uit een klassieke western film die met kolen nog opstoom moet komen. Na wat opstartproblemen is de trein goed op weg naar zijn eindbestemming. ‘Voulez-vous répéter s’il vous plaît?’ is al lang niet meer mijn meest gebruikte zin. Voordat ik het weet is die wat lompe stoomlocomotief zo behendig en vlot als de TGV. In mijn klas zitten ongeveer 15 studenten van over de hele wereld, van Brazilië tot Iraq en Zuid-Korea tot Australië, terugvallen naar het Nederlands is dus echt geen optie. Toen we op vrijdag na de les als een groepje buitelanders in een Franse bar zaten, vonden de medestudenten het toch wel bijzonder dat opeens familie binnen kwam lopen, vanuit Australië gaat dat dan ook wat lastiger dan vanuit het naderbije Nederland.

Die familie die ongestoord binnen kwam lopen waren mon frère Gart, ma soeur Hiltje et ma cousine Marit. Zo gezellig als dat Hollanders zijn schoven ze ook even aan voor een biertje, dat mag ook wel als er Heineken en Amstel geschonken worden. Menig leerling uit mijn klas spreekt ook Engels, voor de enkele Rus is dat alleen niet zo voor de hand liggend. Het gesprek tussen de Rus en Gart was voor mij dus het perfecte moment om te laten zien hoe het met mijn Frans gesteld staat. Als een echte oer-Europeaan schakelde ik tussen het Nederlands, Engels en Frans om een stabiel gesprek tussen deze individuen te kunnen ondersteunen. Toch was het na een half uur tijd om te gaan, want ze hadden niet vijf uur in een auto gezeten om vervolgens de hele avond in een bar door te brengen. We sloten die vrijdag af op de traptreden voor de Sacré-Coeur. De donkere hemel werd verlicht door de bruisende stad die voor onze voeten lag, wij gingen slapen, maar die stad nog lang niet.

Op zaterdag, de volgende dag, ging de wekker vroeg. Door al voor de lunch op pad te gaan – wat voor een groep van drie tieners en één student niet vanzelfsprekend is – konden we in een dag half Parijs afstruinen. Ondanks dat familie van Kernebeek/Gerritsma niet de grootste museabezoekers zijn, heb ik de jongelui toch zo ver gekregen om het Louvre ook van binnen te bekijken, onder voorbehoud dat het een flitsbezoek werd. Het bezoek ging als volgt: Ingang, Mona Lisa, Napoleon, Venus van Milo, Sphinx, Uitgang. Interesse voor wat ze zagen was miniem, Hiltje dacht alleen aan de nieuwe videoclip van Beyonce en Jay-Z, Gart aan het belachelijke massatoerisme en Marit aan een plek om te zitten. Zittend in de metro gingen we dan ook verder naar de Arc de Triomphe. Vanaf die intimiderende rotonde draafden we de Champs-Élysées af, het was klaarblijkelijk alleen kijken en niks kopen. Ons budget was geschikter voor de vintagezaken in Le Marais,een van de gezelligste en hipste buurten van Parijs. Le Centre Pompidou ligt aan deze wijk, dus ook dit museum zijn we ingegaan. Het meest amuserende aan dit bezoek waren de bijzondere foto’s die je kon maken met de extravagante moderne werken van hun collectie. Omdat Marit niet terug naar Nederland kon zonder een goed kiekje met de Eiffel Toren, hebben we een uitgebreide fotoshoot gehouden op het Place du Trocadéro,alle verschillende posities ten opzichte van de toren hebben we uitgeprobeerd. Nadat we hadden gedineerd in een restaurant, wat voor mij de eerste keer was sinds ik in Parijs ben, gingen we nog een keer terug naar le Marais, waar Gart de avond metaforisch maar ook zeker fysiek ‘verzilverde’.

Deze ochtend heb ik een tram achternagehold die mijn familie meenam richting huis. Het was de eerste keer sinds mijn val-incident dat ik me zo vluchtig voortbewoog, en ik ben mijn balans deze keer niet verloren. Je kunt wel stellen dat het goed gaat met mijn enkel. In de komende negen weken die ik nog te gaan heb hoop ik nog een keer mijn hardloopschoenen aan te trekken, en voor de zekerheid houd ik mijn krukken achter de hand, want in die tijd zal de infrastructuur niet veel verbeterd zijn. Of dat goed gaat? Daar zal ik jullie de komende weken van op de hoogte blijven houden in deze ‘blogposts’.

Au revoir,

Keimpe